Πρόσφατα με την ευκαιρία του εορτασμού για την 46^η αποκατάσταση της Δημοκρατίας η κα Πρόεδρος της Δημοκρατίας είπε :

«…Και έχουμε να κάνουμε πολλά: για την περιφρούρηση του κράτους δικαίου, την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, την ανάπτυξη, την προστασία του περιβάλλοντος, την καλύτερη προοπτική ζωής για τους νέους…»

Συμφωνούμε απολύτως!!!

Αλλά προβληματίζομαι. Ας παραθέσω δύο αποφάσεις:

ΣτΕ 595/1999 (Νο Β 49.938) «Σε περίπτωση που με την κήρυξη εκτάσεως ως αναδασωτέας εκδοθεί κατά την ειδική διοικητική διαδικασία του άρθρου 14 ν. 998/1979 απόφαση που χαρακτηρίζει αυτή μη δασική, τότε κλονίζεται η αιτιολογία της αποφάσεως περί αναδασώσεως».

Με άλλα λόγια η διαδικασία κήρυξης μιας έκτασης ως αναδασωτέας είναι ανεξάρτητη και δεν ανακόπτει την έκδοση πράξης χαρακτηρισμού μετά από την κήρυξη. Μάλιστα η αναδασωτέα απόφαση κλονίζεται στην περίπτωση αυτή.

ΣτΕ 214/1993 (Δι.Δικ. 1994, 209) «Η κήρυξη εκτάσεως ως αναδασωτέας δεν κωλύει την έναρξη πρόοδο και περάτωση της διαδικασίας χαρακτηρισμού εκτάσεως ως δασικής».

Σαφές και κατανοητό από όλους οπότε ας μην το σχολιάσω.

Για να δούμε όμως και την απόφαση του ΣτΕ 838/2002 «Η έκδοση πράξης χαρακτηρισμού και η έκδοση απόφασης κήρυξης έκτασης ως αναδασωτέας ακολουθούν διακεκριμένες μεταξύ τους διαδικασίες που αποκλείονται αμοιβαίως. Το αρμόδιο για χαρακτηρισμό όργανο δεν μπορεί να προβεί σε έκδοση πράξης χαρακτηρισμού στην περίπτωση που η προς χαρακτηρισμό έκταση έχει κηρυχθεί ως αναδασωτέα ή διαπιστώνεται ότι συντρέχουν οι προϋποθέσεις για την κήρυξή της σύμφωνα με το άρθρο 117 του Συντάγματος και 38 του Ν.998/1979. Ομοίως δεν είναι δυνατή η έκδοση απόφασης κήρυξης ως αναδασωτέας μιας έκτασης που έχει τελεσίδικα χαρακτηριστεί μη δασική, εκτός εάν υπάρχουν νεότερα στοιχεία τα οποία δικαιολογούν την έκδοσή της και δεν είχαν τεθεί υπόψη των οργάνων που προέβησαν στον χαρακτηρισμό.

Τι ΑΛΛΑΞΕ; Μέχρι το 2002 ο κάθε ενδιαφερόμενος  πολίτης μπορούσε να ζητήσει και να πάρει Πράξη χαρακτηρισμού κατά το άρθρο 14 του ν. 998/79 ανεξάρτητα από το αν το κτήμα του είχε κηρυχθεί ως αναδασωτέο.

Όμως από το 2002 και έπειτα ο κάθε ενδιαφερόμενος δεν μπορούσε. Μετά το 2002 οι Δασικές Υπηρεσίες δεν μπορούσαν να εκδώσουν Πράξη χαρακτηρισμού κατά το άρθρο 14 του ν.998/79 σε περίπτωση που το προς χαρακτηρισμό κτήμα έχει κηρυχθεί αναδασωτέο ή συνέτρεχαν λόγοι (κατά την κρίση του Δασάρχη) να κηρυχθεί ως αναδασωτέο. Αρκεί δηλ. και μια απλή πρόταση κήρυξης ακόμα κι αν έγινε μετά το αίτημα για χαρακτηρισμό.

ΔΗΛΑΔΗ ΜΕΧΡΙ ΤΟ 2002 Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ ΕΙΧΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ ΜΕΤΑ ΤΟ 2002;  

Δεν μπαίνω στον κόπο να σχολιάσω. Ασφαλώς και όλοι οι πολίτες είναι ίσοι.

ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΛΑ, ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ!!!

Η απόφαση 710/2020 του ΣτΕ

Με βάση την απόφαση αυτή πρέπει να ξεριζώσουμε το 30-40% των Ελαιώνων μας, μέρους των φυτειών Κερασιάς, ακτινιδίων κλπ και η απόφαση 710/2020 του ΣτΕ.

Ποιο είναι το πρόβλημα; Συχνά οι αγρότες ιδίως στις δεκαετίες του ‘50 και ‘60 πράγματι «διεύρυναν» τα κτήματά τους χωρίς την άδεια της Δασικής Αρχής, σε βάρος όμορων δασικών εκτάσεων. Αν και είναι πάρα πολύ δύσκολο να διαπιστώσουμε το αν και κατά πόσο πριν τον πόλεμο δεν κατείχαν τις εκτάσεις αυτές, ας παραδεχτούμε ότι τις κατέλαβαν αυθαίρετα.

Μετά την συστηματική ανάπτυξη της ελαιοκαλλιέργειας και των υπόλοιπων δενδροκαλλιεργειών, συνεχίστηκε το φαινόμενο αυτό και αργότερα, μέχρι και τα ποιο πρόσφατα χρόνια (μιλάμε όμως για τις διευρύνσεις μέχρι το 2007-2009).

Μετά την σύνταξη των δασικών χαρτών, οι «διευρύνσεις» αυτές αποκαλύφθηκαν. 

Τι έκανε λοιπόν η Πολιτεία;

Θέσπισε τις διατάξεις 47 παρ. 5 και 47Β του Ν.998/79.

Η διάταξη του άρθρου 47 παρ.5 διατυπώθηκε από το άρθρο 36 του Ν.4280/2014 σε συνδυασμό με το άρθρο παρ.2 του Ν.4467/2017. Με την διάταξη αυτή ο Νομοθέτης «μερίμνησε» ειδικώς για τις εκτάσεις που εκχερσώθηκαν πριν το 1975, πριν δηλ. να ψηφιστεί το Σύνταγμα του 1975 και τις εξαιρεί τις διατάξεις της Δασικής Νομοθεσίας επικαλούμενη το Δημόσιο συμφέρον.

Η διάταξη του άρθρου 47Β του Ν.998/79 διατυπώθηκε και ισχύει με βάση το άρθρο 4 του Ν. 4467/2017. Με το άρθρο αυτό η Ελληνική Πολιτεία «μερίμνησε» για τις εκτάσεις που εκχερσώθηκαν χωρίς σχετική άδεια την περίοδο 1975-2007. Με την διάταξη αυτή (σε συνδυασμό με το άρθρο 5 του ίδιου Νόμου σημειώνω) δίνεται η δυνατότητα στον Καλλιεργητή να συνεχίσει την αγροτική εκμετάλλευση (αποκλειστικά) σε περίπτωση που το κτήμα του κρίθηκε από τους Δασικούς χάρτες ότι ήταν Δασικού χαρακτήρα κατά το 1945 και γεωργικής μορφής κατά την πρόσφατη θέαση.

Τι λέει η απόφαση 710/2020 της Ολομέλειας του ΣτΕ;

Με την απόφαση, το ΣτΕ κρίνει αντισυνταγματικές τις διατάξεις αυτές και «αποφασίζει» ότι : «..από το συνδυασμό των προαναφερομένων διατάξεων των άρθρων 24 παρ. 1, 106 παρ. 1 και 22 παρ. 1 του Συντάγματος προκύπτει ότι ο συντακτικός νομοθέτης, σταθμίζοντας, αφενός, την ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος και, αφετέρου, άλλους παράγοντες αναγόμενους στο γενικότερο εθνικό και δημόσιο συμφέρον, όπως εκείνους που σχετίζονται με την ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας, την αξιοποίηση του εθνικού πλούτου, την ενίσχυση της περιφερειακής ανάπτυξης, τη διασφάλιση της οικονομικής ελευθερίας και την εξασφάλιση εργασίας στους πολίτες, επιτάσσει το συγκερασμό των σκοπών αυτών, κατά τρόπο που θα διασφαλίζει τη βιώσιμη ανάπτυξη (ΣτΕ Ολομ. 3219/2010, 613/2002)…»

Κρατάμε τις φράσεις της απόφασης : «ανάγκη προστασίας περιβάλλοντος» και αφετέρου «γενικότερο Εθνικό και Δημόσιο συμφέρον», «ανάπτυξη της Εθνικής Οικονομίας», «αξιοποίηση του εθνικού πλούτου», «ενίσχυση της περιφερειακής ανάπτυξης», «την διασφάλιση της οικονομικής ελευθερίας και την εξασφάλιση εργασίας στους πολίτες».

Λοιπόν η απόφαση 710/2020 έρχεται σε αντίθεση με το άρθρο 106 του Συντάγματος (και γράμματα γνωρίζω) μια και δεν επιτρέπει στο Κράτος να «προγραμματίσει και να συντονίσει την οικονομική δραστηριότητα», δεν αφήνει το εκλεγμένο Κοινοβούλιο να «εξασφαλίσει την οικονομική ανάπτυξη της Εθνικής Οικονομίας», του ακυρώνει την προσπάθεια να «λαμβάνει τα επιβαλλόμενα μέτρα για την αξιοποίηση των πηγών Εθνικού πλούτου… να προωθήσει την περιφερειακή ανάπτυξη και την προαγωγή ιδίως της οικονομίας των ορεινών, νησιωτικών και παραμεθόριων περιοχών».

Κι όλα αυτά με την επίκληση του άρθρου 24 του Συντάγματος που (πολύ σοφά) επιτρέπει … την αλλαγή χρήσης δασικών εκτάσεων για γεωργική χρήση… με την προϋπόθεση ότι θα λάβει προηγουμένως σχετική άδεια από τις αρμόδιες Δασικές αρχές (διαδικασία συνήθης και πολύ εύκολη).

Θα πουν μερικοί φίλοι : και η εκχέρσωση, έστω και πουρναρότοπου, δεν είναι καταστροφή του Εθνικού πλούτου;

Και βέβαια. ΚΑΘΕ ΕΚΧΕΡΣΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ.

Έτσι η πολιτεία για λόγους ισονομίας όλων των πολιτών, επέβαλλε σε όποιον προχώρησε σε αυθαίρετη εκχέρσωση στο παρελθόν για γεωργική καλλιέργεια, δύο πρόστιμα.

Το πρόστιμο κατάληψης και κατοχής της έκτασης (που έστω ότι ήταν  Δημόσια) και ένα δεύτερο πρόστιμο. ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΟΥ ΙΣΟΖΥΓΙΟΥ.

Η απόφαση 710/2020 δεν συνάδει με το άρθρο 22 παρ. 1 του Ελληνικού Συντάγματος μια και δεν επιτρέπει στο Κοινοβούλιο να προστατεύσει το δικαίωμα της εργασίας των αγροτών ούτε να μεριμνήσει «για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού».

Η εμμονή «για ξερίζωμα» θα φέρει σε παραγωγικό, οικονομικό αδιέξοδο τους αγρότες μας, θα καταστήσει μεγάλο μέρος των καλλιεργειών ασύμφορες, θα αναγκάσει τους αγρότες να μεταναστεύσουν είτε στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό και θα απογυμνώσει την επαρχία μας από το ποιο ζωντανό και παραγωγικό κομμάτι της και η Εθνική μας οικονομία θα χάσει μεγάλο μέρος από τις ποιο ονομαστές Διεθνώς καλλιέργειες με σημαντικές συνέπειες για την Εθνική μας οικονομία.

Μάλιστα η απόφαση θα θέσει στην συνέχεια σε κίνδυνο και την Εθνική μας ασφάλεια μια και όταν θα «απουσιάζουν» από την επαρχία και ιδίως τις παραμεθόριες περιοχές οι αγρότες, θα είναι πολύ ποιο δύσκολη και πολύ ποιο ακριβή και η φύλαξη των συνόρων μας.

Η απόφαση θα θέσει σε κίνδυνο την ίδια την δασική διαχείριση αφού αυτή δεν μπορεί να γίνει ουσιαστικά και φτηνά και παραγωγικά χωρίς τους αγρότες μας.

Φυσικά και οι Δασικές εργασίες θα γίνουν δυσκολότερες μια και με την απουσία των αγροτών θα απογυμνωθούν και οι Δασικοί Συνεταιρισμοί με αποτέλεσμα να είναι αδύνατον να γίνουν και οι υλοτομίες.

Επομένως εκτός από τα οικονομικό κόστος που θα προκύψει από τις πρόσθετες εισαγωγές ξυλείας, θα είναι και σχεδόν αδύνατη η προστασία όλων των Δασικών Συμπλεγμάτων (και όχι μόνο των εύφλεκτων) με απρόβλεπτες συνέπειες από τις νομοτελειακά μεγαλύτερες καταστροφές από τις Δασικές πυρκαγιές. (Χωρίς Επιστημονική Δασική Διαχείριση και  χωρίς την αλλαγή του συστήματος Δασοπυρόσβεσης δεν πρόκειται να κάνουμε και πολλά πράγματα όσο και να ξοδέψουμε στην Δασοπυρόσβεση).

ΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΠΟΥ ΦΤΑΝΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΔΑΣΙΚΗ ΠΥΡΚΑΓΙΑ, όσο και αν αυτό πληγώνει μερικούς.

Θα αναγκάσει επίσης τις Δασικές Υπηρεσίες σε ένα αέναο κυνήγι των αγροτών χωρίς ουσιαστικό τέλος, θα κηρυχθούν μεγάλο μέρος των κτημάτων παραπάνω κτημάτων ως αναδασωτέες, χωρίς να αφήνονται πολλά περιθώρια στους αγρότες. Μάλιστα αν στα «αναδασωτέα» τμήματα οι αγρότες συνεχίσουν να καλλιεργούν κινδυνεύουν με κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα.

Αγαπητοί φίλοι, αγαπητέ κε Υπουργέ, ΕΧΟΥΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΠΟΛΛΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ.

ΑΣ ΑΡΧΙΣΟΥΜΕ. ΕΙΝΑΙ ΕΘΝΙΚΟ ΣΑΣ ΚΑΘΗΚΟΝ ΣΤΟ ΥΠΟ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟ ΤΗΣ ΧΩΡΟΤΑΞΙΚΗΣ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑΣ να προσθέσετε ένα αυτοτελές άρθρο για το δικαίωμα συνέχισης της καλλιέργειας σε εκτάσεις που αποδείχθηκε από τον Δασικό Χάρτη μιας περιοχής ότι διευρύνθηκαν από το 1945 και το 2007 (στοιχεία με τα οποία έγιναν οι Δασικοί χάρτες).

Αν θέλετε να λάβετε πρόσθετα μέτρα προστασίας ας ορίσετε ως μέγιστο όριο «διεύρυνσης» ενός κτήματος τα 50 στρέμματα.

Όμως η συμπλήρωση πρέπει οπωσδήποτε να γίνει το συντομότερο.